w naturze
Encyklopedia PWN
mat. przedstawienie danej funkcji f — o wartościach rzeczywistych bądź zespolonych, lub ogólniej, o wartościach z przestrzeni wektorowej unormowanej (przestrzeń unormowana), np. n-wymiarowej przestrzeni kartezjańskiej, przestrzeni Banacha, przestrzeni Hilberta — w postaci sumy szeregu funkcyjnego (szereg): f(x) = 
, gdzie an są współczynnikami, fn zaś funkcjami, na ogół prostszej natury niż sama funkcja f;
, gdzie an są współczynnikami, fn zaś funkcjami, na ogół prostszej natury niż sama funkcja f;
malarz rosyjski;
natura
istota, zasada bytu rzeczywistości człowieka pojmowana różnie w zależności od koncepcji filozoficznych lub teologicznych;
[łac., ‘przyroda’],
prawo natury, prawo naturalne:
szt. plast. kompozycja zestawionych ze sobą w artyst. układzie różnorodnych przedmiotów, m.in. kwiatów, owoców;
natura non facit saltus
średniowieczny aforyzm, przejęty przez G.W. Leibniza i K. Linneusza, głoszący, że natura zachowuje ciągłość w swoim rozwoju.
[łac., ‘natura nie czyni skoków’],
